Μια φορά, χωρισμένος (με χώρισε γιατί είχε ανασφάλειες) πίστευα πως αν έβρισκα κάποια άλλη θα μου "πέρναγε". Και την έκανα τη μαλακία. Τελικά, όπως ήταν αναμενόμενο, το μετάνιωσα και ύστερα από λίγες μέρες της το είπα. Φυσικά και ήθελα να είμαστε μαζί όπως ήθελε και εκείνη. Τα βρήκαμε και ας την έκανα να κλάψει τόσο πολύ. Δε μετάνιωσα πως της το είπα και ας την έκανα να πονέσει γιατί δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Ίσως και να ήθελα να την κάνω να πονέσει με αυτήν την αλήθεια ώστε να διαπιστώσω αν όντως με θέλει και να προχωρήσω μαζί της' θα έπρεπε να δω αν μπορούσε να αντέξει την πραγματικότητα. Δεν ήθελα να μεταβιβάσω τον πόνο μου και ούτε να την εκδικηθώ που με χώρισε. Δεν έκανα ποτέ κάτι παρόμοιο, ούτε την κεράτωσα. Στο μυαλό μου φυσικά, ότι έκανα ισοδυναμεί με κέρατο καθώς συναισθηματικά ήμουν μαζί της. Ξέρω πως ήταν άσχημο και δεν είμαι περήφανος για αυτό. Δεν έχει σημασία τι έκανε εκείνη ή τι θα έκανε η κάθε μια.Στον αντίποδα, θεωρώ πως η κοινωνία επικροτεί τέτοιες καταστάσεις με τον ένα ή άλλο τρόπο. Είναι πολλές φορές που έχω ακούσει την ατάκα "δεν είσαι άντρας αν δεν αρπάξεις την ευκαιρία" ή "θα είσαι τρελός αν δεν κάνεις κάτι μαζί της" (χρησιμοποιώ εξευγενισμένους χαρακτηρισμούς, φυσικά). Αν αυτό με κάνει λιγότερο άντρα, δεκτό. Όπως δεκτή οποιαδήποτε κακή ή καλή κριτική δεχθώ για την παρούσα ανάρτηση. Στην τελική, αδιαφορώ. Αλλά πιστεύω πως η απάντηση μου μπορεί να ρίξει φως στην παραπάνω ερώτηση παρ' όλο τον κιτρινισμό της.