Δεν αμφιβάλλω ότι κατά 99% ισχύει όπως το λες. Κράτα όμως και την μικρή αλλά υπαρκτή πιθανότητα να υπάρχει ένα άλλο επίπεδο αγάπης. Ανώτερο και βαθύτερο από αυτήν που χρησιμοποιεί την απολυτότητα της αποκλειστικότητας ως απόδειξη της αξίας της. Μια αγάπη που φτάνει να υπερπηδά το φράγμα του εγωισμού, την ικανοποίηση του "είναι μόνο δικός μου/δική μου" και που παραδίδεται πλήρως στην ολοκληρωτική ικανοποίηση των αναγκών του Άλλου εφόσον ο ένας δεν μπορεί ενδεχομένως να τις καλύψει στην πληρότητά τους. Αυτή η αγάπη ούτε ανούσια ούτε ρηχή είναι. Τουναντίον. Έρχεται με πόνο και συνειδητοποίηση ότι το δόσιμο έρχεται άνευ εγγυήσεων κι άνευ αποδοχών. Δύσκολο μάθημα...