Είπα να απόσχω από το σχολιασμό κάποιες ημέρες αλλά μία τέτοια εξομολόγηση με ''προκαλεί''. Λοιπόν, όσοι σκέφτονται το γάμο ως μία κατάσταση αέναης ευτυχίας με λουλουδάκια και αστεράκια, πλανώνται πλάνην οικτράν. Ως προς τα ερωτήματα της εξομολόγησης:α) Ναι, κατά κανόνα απαιτείται μία ''αρμονία'' των δύο ανθρώπων σε πολλά επίπεδα, πλην λαμπρών εξαιρέσεων (που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα).β) Ναι, είναι εύκολο να βρεθούν δύο άνθρωποι που να είναι σε αρμόνια. Συνηθίζω να λέω πολλάκις ότι το μεγάλο πρόβλημα των γάμων είναι ότι στηρίζονται σε εσφαλμένες βάσεις: μένουμε στην επιφάνεια ενός ανθρώπου (όχι κατ' ανάγκην στην εξωτερική εμφάνιση) και όχι στην ουσία και στο κατά πόσον είναι ικανός να σταθεί μαζί μας σε μία προοπτική χρόνου. Και επίσης, με το χρόνο οι άνθρωποι μεταλλάσσονται, εξελίσσονται, και καμία φορά αυτή η μετάλλαξη και εξέλιξη οδηγεί σε απόκλιση των δύο ανθρώπων και όχι σε σύγκλιση.