Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, γι´ αυτό προσπάθησε, όσο μπορείς-ξέρω ότι είναι δύσκολο-, να μη συγκρίνεσαι.Πραγματικά πιστεύω, επειδή αισθάνεσαι αγχωμένη λόγω της αβεβαιότητας για το τι θέλεις ή είναι καλό να κάνεις, ότι πρέπει να επικεντρωθείς σε ένα πράγμα προς το παρόν, δηλ τις σπουδές σου. Και ήρεμα, να προσπαθείς σιγά σιγά να φαντάζεσαι το μέλλον σου και τι στόχους έχεις.Όπως και να ´χει το εξωτερικό προσφέρει πολλά (κυρίως δουλειά, σε αντίθεση με την Ελλάδα δηλ, και άρα επι-/δια-βίωση), αλλά έχει και πάρα πολλά μειονεκτήματα, τα βασικότερα των οποίων είναι ότι δε θα έχεις σε φυσική παρουσία τους δικούς σου ανθρώπους. Αυτό σημαίνει ότι δε θα έχεις βοήθεια από κανέναν, είτε είναι μετακόμιση π.χ., είτε ένα κυριακάτικο οικογενειακό γεύμα, κοκ. Μπορείς να ξεκινήσεις να φτιάχνεις νέους δεσμούς εκεί, αλλά μόνο αν το θέλεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ζωή δυσκολεύει με τα χρόνια. Από την ξέγνοιαστη παιδικότητα, στην ανέμελη εφηβεία, στην υποψιασμένη νεότητα, στη δύσκολη ενηλικίωση. Οι περισσότεροι ενήλικες στη Δύση ξυπνούν χαραματα, δουλεύουν με τις ώρες σε μια δουλειά που δεν τους αρέσει, έχουν να φροντίσουν σπίτι φαγητό και, αν έχουν παιδιά, και μετά περιμένουν την Κυριακή μόνο για να κάνουν κάτι ωραίο. Αλλά η άλλη επιλογή είναι να επεκτείνεις την εφηβεία για όσο μπορείς. Η ζωή έχει πάμπολα προβλήματα. Δεν θα τα αποφεύγει κανείς για πάντα.Να είσαι δυνατή και συλληπητήρια για τη μητέρα σου.