Είναι όμορφο αυτό που έχεις και όλα καλά, δεν είναι κατακριτέο από μόνο του...όμως...φαντάζομαι ότι είναι πολύ δύσκολο να μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς αυτό που λέει ο christos , ο έρωτας όταν είναι δυνατός μοιάζει αιώνιος και αήττητος.Όμως αν σκέφτεσαι να κάνεις οικογένεια είναι σοφό να ξανασκεφτείς την επιλογή σου. Η ηλικιακή διαφορά σας είναι τεράστια, δεν μιλάμε για 10-12 χρόνια που πάει κι έρχεται.. 22 χρόνια είναι ΄τρελό χάσμα. Σε λίγα χρόνια, πραγματικά ΛΙΓΑ, δεν θα μπορεί να "σε ακολουθήσει" σε τίποτα σχεδόν. Είσαι πάρα πολύ νέα και είναι ήδη 50+. Δηλαδή, θέλω να πω, το να το πεις στους γονείς σου δεν είναι τίποτα εν τέλει. Είτε απογοητευτούν, είτε θυμώσουν, είτε το περάσουν στο ντούκου, πάλι εσένα θα αφορά το θέμα, όχι αυτούς, ενήλικη είσαι δεν μπορούν να σου πουν τι θα κάνεις. Εγώ σου εύχομαι όλα να έρθουν όπως τα θες, μην φοβάσαι τις αντιδράσεις των άλλων, η δική σου πορεία είναι δικό σου θέμα και δεν χρωστάς εξηγήσεις. Απλώς σκέψου το, για σένα, όχι για το τι θα πουν οι γονείς σου, ή τα παιδιά του ή η γειτόνισσα. Το τι θα γίνει ακριβώς κανείς δεν το ξέρει ποτέ, αλλά έχεις ήδη σίγουρο ένα πράγμα: ο χρόνος είναι ένας και είναι ήδη προδιαγεγραμμένο αυτό, δεν θα είναι μονίμως ο πενηντάρης που βλέπεις τώρα..Τα κοινωνικά πρότυπα τα έχω χεσμένα, βγες και με 70άρη άμα γουστάρεις.. Αλλά μιας και είμαστε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, βάλε έστω για μια στιγμή τον εαυτό σου δίπλα του σε 10 χρόνια από τώρα, που θα είναι 60+ κι εσύ δίπλα του σαραντάχρονο μπουμπούκι, εσύ θα παίρνεις χάπια για τον πονοκέφαλο κι αυτός για την υπέρταση, εσύ θα κρεμάς στον καλόγερο την ομπρέλα κι αυτός την μαγκούρα που λέει ο λόγος. Αν όλα αυτά σου φαίνονται υπερβολικά, πάσο! Ειλικρινά, να περνάτε καλά!! :)