Το υγιές επαγγελματικό καθεστώς σε μια κοινωνία θα ήταν να υπάρχουν θέσεις για όλους, έμπειρους ή όχι, εκπαιδευμένους/μορφωμένους ή μη, εξειδικευμένους ή ανειδίκευτους κοκ. ΟΜΩΣ λίγο η νοοτροπία μας και περισσότερο η κρίση, ισοπέδωσε όλες τις βαθμίδες των εργαζομένων σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη και σε εκείνους που θα χρησιμοποιήσουν κάθε τρικ (παραθυράκια νομοθεσίας, εκβιασμούς κτλ) ώστε να κερδοσκοπήσουν πάνω στην ανάγκη αυτή.Σπάνια θα βρεις τιμιότητα από την πλευρά της εργοδοσίας. Υπό την ανάγκη για επιβίωση, οι μεν εργαζόμενοι δέχονται τα πάντα και οι δε εργοδότες εκμεταλλεύονται ό,τι τους επιτρέπεται νομικά κι ακόμα παραπέρα.Το να έχουμε τη νοοτροπία "να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα" κι όχι να κοιτάξουμε να αποκτήσουμε δική μας (αλήθεια συμπίπτει όντως η επιθυμία μας στη ζωή με αυτό που κάνει ο γείτονας;;), πάντα μας πήγαινε πίσω και ποτέ δεν έδωσε λύση.Αν λοιπόν κάποιος θέλει να δουλεύει σαν σκλάβος, τρελά ωράρια, να παίρνει ψίχουλα, χωρίς ασφάλιση κτλ., γιατί έχει μια άλφα αντίληψη και ένα βήτα στόχο, το λιγότερο που έχει να κάνει είναι να μην κατακρίνει και να μην προτρέπει στα ίδια τους άλλους που δεν ακολουθούν αυτό το δρόμο και θέλουν να πετύχουν μια αμοιβή και μια ποιότητα στη ζωή τους. Εξάλλου δεν επένδυσαν όλοι το ίδιο στη μόρφωσή τους, κάπου θα πρέπει να υπάρχει και ένα αντίκρυσμα σε όλο αυτό.