Κατανοώ πλήρως τους γονείς σου, είναι πραγματικά ένα μαρτύριο αυτό που βιώνουν. Έχω ζήσει αντίστοιχη κατάσταση με οικογενειακούς γνωστούς που επί τριάντα χρόνια είχαν αντίστοιχο πρόβλημα με το ένα παιδί τους μέχρι που κατέληξε. Από την άλλη πλευρά, είχαν και ένα πολύ καλό μέσα στη δυστυχία τους: δεν ξέχασαν ότι έχουν και ένα άλλο παιδί. Φρονώ ότι οι δικοί σου χρειάζονται υποστήριξη ψυχολογική και κάποιος να τους ''δείξει'' και σένα, όσο και να τους το πεις εσύ, οι γονείς δεν ακούνε τα παιδιά τους, ακούνε όμως κάποιον τρίτο σε αυτό που θα τους πει πολύ πιο εύκολα.
