Κάποτε έλεγα τα ίδια, τώρα ξέρεις πού έχω καταλήξει; όλο αυτό το ''απόλυτο'' που ένιωθα ήταν μόνο στο μυαλό μου, δεν υπήρχε η αντίστοιχη ανταπόκριση, ήταν κάτι ''μισό'', γιατί αν δεν ήταν ''μισό'', τώρα θα ήταν δίπλα μου και εγώ δε θα σχολίαζα πιθανότατα τη δική σου εξομολόγηση. Και όχι, δεν υπήρχαν αντικειμενικές δυσκολίες, όπως απόσταση, ξενιτιά, γάμος ή κάτι παράλληλο.Κατά συνέπεια, θα σου έλεγα ότι εκ του αποτελέσματος ''μετριότητες'' είναι οι λειψοί έρωτες, και όχι εκείνοι με ανθρώπους οι οποίοι μπορούν να μας δώσουν απλά και αυτονόητα ζητούμενα. Τέλος, περνώντας τα χρόνια έμαθα και κάτι ακόμη: το εξιδανικευμένο κάποιων καταστάσεων οφείλεται ακριβώς στο ανεκπλήρωτο που συνεπάγονταν κατ' αποτέλεσμα.