Μην αναλαμβάνεις βάρη που δεν χρειάζεται. Αυτή την ευθύνη που νιώθεις να κουβαλάς εννοώ. Ο δρόμος για να αποδεχτεί κ να καταλάβει κάποιος τον εαυτό του είναι μοναχικός, θέλουμε δεν θέλουμε. Αυτό που μπορείς εσύ να κάνεις, είναι να την ακούς όταν σου μιλάει (κ άρα να ακους κ πως δεν είσαι υπαίτιος για την κατάσταση αυτή) κ φυσικά να την ενθαρύνεις να πάει σε ψυχολόγο. Έχει βρει ποιο δρόμο θα ακολουθήσει για να προσπαθήσει να το ξεπεράσει κ λέγεται ψυχολόγος. Κράτα της λοιπόν το χέρι στο δρόμο αυτό.υγ. Η κατάθλιψη είναι μια συγκεκριμενη ψυχική διαταραχή. Ας μη χρησιμοποιουμε τόσο εύκολα αυτή τη λέξη. (η εξομολόγησή σου είναι απλά η αφορμή για να το πω)