Είμαι λίγο μικρότερή σου και έχω να σου πω πως γνωρίζω αρκετά άτομα ( άντρες αλλά και γυναίκες ) που είναι μόνα χωρίς σχέση και είναι σε επαρχία. Καταρχάς χρειάζεται ψυχραιμία και όχι πανικός γιατί άθελά σου σίγουρα θα το δείχνεις και προς τα έξω και είναι απωθητικό. Όταν κάτι το κυνηγάς απεγνωσμένα και θλίβεσαι αργεί να έρθει. Πολλές φορές όλα έρχονται ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένεις. Είσαι 32 και είσαι άντρας και όχι γυναίκα να αγχώνεσαι και τόσο. Γιατί αναφέρομαι σε αυτό; Η γυναίκα αγχώνεται περισσότερο καθώς περνούν τα χρόνια και είναι χωρίς σύντροφο, διότι χτυπούν τα καμπανάκια για το πότε θα γίνει μητέρα. Αυτό βέβαια δεν ισχύει σε όλες γιατί η καθεμία έχει τα δικά της κριτήρια. Αναφέρομαι στη πλειοψηφία κατά τη γνώμη μου. Φυσικά θα μου πεις πως και αυτές εννοείται πως δεν είναι λυσσάρες, απλά τις πνίγει το άγχος και ο κοινωνικός περίγυρος και ασκείται πίεση και ανασφάλεια. Όσον αφορά εσένα, αν πχ σε απασχολεί πότε θα γίνεις πατέρας δεν θα έπρεπε γιατί μπορείς και σε μεγαλύτερη ηλικία να κάνεις παιδιά και ας είσαι πχ πενηντάρης, ενώ η γυναίκα είναι ήδη χρόνια πολλά τελειωμένη δυστυχώς.Καταλαβαίνω πως αυτή τη στιγμή μπορεί να μην απασχολεί το θέμα που αναφέρω πιο πάνω, αλλά καθαρά σου λείπει ο έρωτας, η αγάπη και γενικά το συναισθηματικό δέσιμο. Να κάνεις υπομονή και να ελπίζεις θετικά σε όμορφα πράματα. Υπάρχουν και μεγαλύτεροί σου που βρίσκονται σε παρόμοια θέση, οπότε δεν είσαι μόνος. Και να θυμάσαι πως δεν σημαίνει ότι όποιος έχει σχέση είναι πάντα καλά. Να ελπίζεις σε σένα και όλα τα άλλα θα έρθουν. Το καλό πράμα αργεί να γίνει, αλλά θα γίνει.