Το πλαίσιο της ωριμότητας ενός ενήλικα περιλαμβάνει και την αυτονόμησή του! Δηλαδή σιγά σιγά να ανοίγει τα φτερά του και να χτίζει τη δική του ζωή πάνω στην δική του προσωπικότητα τα θέλω και τις προσωπικές του επιλογές! Αυτό δεν μπορεί να γίνει όταν συντηρούνται οι οικογενειακοί δεσμοί με άρρωστο τρόπο, κάτι καθόλου σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα. Κι έτσι προκύπτουν τα "ωραία" που περιγράφεις αλλά και πολλά άλλα που θεωρούνται μάλιστα και αυτονόητα όπως το να έχουν γνώμη οι γονείς για την προσωπική ζωή των παιδιών τους και ν'ανακατεύονται ευθέως ή υπογείως και εκείνα ν'ακολουθούν μάλιστα τις συμβουλές τους και να τις αποζητούν και δεν μιλώ για 20χρονα αλλά για πολυυυ παραπάνω! Ένα άλλο είδος ευνουχισμού που βλέπουμε συνέχεια είναι τα κληρονομικά, όπου πάλι υπονοείται πως για να έχει κάποιος τις παροχές του γονιού πρέπει και να είναι το "υπάκουο παιδί" το παιδί της μαμάς ή του μπαμπά για πάντα! Οπότε δεν υπερβάλλεις, όταν είμαστε μικροί είναι φυσικό να είμαστε εξαρτημένοι συναισθηματικά από την οικογένεια αλλά αν διατηρείται και σε μεγάλες ηλικίες κάτι δεν πάει καλά !