Δύο άτομα σχολίασαν αυτή την ενδιαφέρουσα εξομολόγηση, με την οποία συμφωνώ (η έλλειψη προοπτικής τσακίζει, όχι η μοναξιά) και από τα δύο άτομα υπάρχουν δύο διαμετρικά αντίθετες απόψεις. Προσωπικά, συντάσσομαι με την ''ρεαλιστική'' πρόταση του Martin, διότι αυτή είναι που πλησιάζει αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα. Η άποψη του φίλτατου Γιάννη, μολονότι προσπαθεί να εμπνεύσει αισιοδοξία και να ρίξει το ''φταίξιμο'' στον μόνο, θεωρώ ότι είναι τελείως αόριστη και μάλλον ουτοπική. Απευθυνόμενος στο Γιάννη, που θεωρεί ότι φταίει ο ''μόνος'', θα τον ρώταγα κάτι πάρα πολύ απλό: σε πόσους ''μόνους'' έχεις σταθεί στη ζωή σου όταν σε είχαν πραγματική ανάγκη;