Απαντώντας στο ερώτημα σου, το οποίο χαρακτηριζεις απλό μεν αλλά είναι εγώ θα το έλεγα αοριστο.Ο λόγος είναι ότι κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.Και σε κάθε περίπτωση η αντιμετώπιση διαφέρει.Εις ότι αφορά εμένα , έχει τύχει να σταθώ στη ζωή μου σε αρκετούς"μόνους " .Αλλά σε όλες αυτούς - ένας από τους οποίους και ο εαυτός μου(!) - προσπάθησα να αντιληφθω αρχικά τους λόγους για τους οποίους έφτασαν στο σημείο αυτό και σε δεύτερο επίπεδο τι θέλουν να γίνει στο μέλλον τους.Ξερετε ας παψουμε να είμαστε γλυκουλιδες και κλαψιαριδες και δήθεν και εκ του ασφαλούς συμπονετικοι.Εγω δεν θα χαρώ ένας "μόνος" να έχει εμένα να δίπλα του να τον συμβουλεύω ή τον κάθε εμένα , αλλά αυτός ο "μόνος" να γίνει δυνατός .Να μπορεί να αισθάνεται καλά και μόνος.Να έχει δραστηριότητες , να έχει όραμα και με πάθος να προσπαθεί να το υλοποιήσει.Με κλαψες και ...σάλια μόνο ο οργανισμός χάνει κάποια υγρά -μεταξυ των οποίων και τοξίνες . Κλείνοντας θα πω το εξης: πρέπει να μάθουμε να διαχειρζομαστε τα συναισθήματα μας, να εκπαιδευτούμε ζώντας με αυτά.Η μοναξιά όπως και κάθε άλλο συναίσθημα είναι στη ζωή μέσα.Η ένταση και η διάρκεια κάθε τέτοιου συναίσθηματος ποιον έχουν διαχειριστή? Τον γείτονα?? Τον καθενα που το βιώνει φυσικά.Ειπα εγώ τι πρέπει να κάνει .Να φτιάξει το σώμα του ,δλδ τη φυσιολογία του και άρα τη ψυχολογία του.Πως θα τα φτιάξει αυτά ?Όλοι ξέρουμε ,με γυμναστική-τρεξιμο καλή διατροφή,καλο ύπνο.Αν τα κάνει αυτά τα "δύσκολα" ας ξαναέρθει να μας πει για το πώς νιώθει.Τελος , οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύπλοκες,οχι όμως ανεξήγητες.Δε ταιριαζουμε με όλους ούτε αν ταιριαξουμε με κάποιον σημαινει ότι θα μαστε μαζί για πάντα.Ολα αλλάζουν και έχουμε την ευθύνη και εμείς όσο και αν εθελοτυφλουμε