Συμφωνώ αλλά όχι σε όλα - κι έχω γράψει αρκετά πάλι για όσους αντέχουν... :-ΡΕίναι αρκετά κουραστικό να ακούς πανομοιότυπα κομμάτια επί ώρες. Στα δε σύγχρονα ελληνικά, είναι λες κι έχεις ένα κομμάτι μόνο σε επανάληψη (ίδιες ενορχηστρώσεις, ηλίθιοι στίχοι -σε μια γλώσσα τόσο πλούσια, πόσο κρίμα!)...Το πρόβλημα έγκειται στην ποιότητα και ποικιλομορφία των καλλιτεχνών, δισκογραφικών, αγοράς. Μιλώ για τη δική μας χώρα, εφόσον το "καψουροτράγουδο", ως "ερωτικό" κομμάτι, δεν είναι μόνο ελληνικό προϊόν... Βέβαια τα στάνταρντς έξω είναι διαφορετικά.Υπάρχουν τραγουδιστές-μουσικοί που έχουν γράψει οι ίδιοι τα κομμάτια τους και έχουν ένα παραπάνω έναυσμα να τα υποστηρίζουν ερμηνευτικά παντός καιρού, ανακαλώντας στη μνήμη τους τα συναισθήματα που τους ώθησαν σε αυτές τις δημιουργίες. Εκτός αυτού διατηρούν ένα προφίλ, προσωπικότητα ή και περσόνα -δεν έχει σημασία τι, εφόσον το υποστηρίζουν. Στο σύνολο είναι πιο ολοκληρωμένοι, όση τρέλα κι αν πουλήσουν, όσο εκκεντρικοί κι αν δείχνουν. Αυτά τα κομμάτια ίσως τα ακούσω με τις ώρες.Στην Ελληνική ποπ-λαϊκή σκηνή έχουμε κατά κύριο λόγο τραγουδιστές-ερμηνευτές, μισθωτούς δισκογραφικών που τραγουδάνε κατά παραγγελία, συνήθως στερούνται ταυτότητας και αντιγράφουν ξένα πρ(-ωτ-)ότυπα κοροϊδεύοντας πρώτα τους εαυτούς τους και μετά το μέσο κοινό. Τελικά δεν μπορούν πάντα να αποδώσουν την ερμηνευτική αξία ενός κομματιού - φυσικά, αντίστοιχα έχουμε τους σουξεδοσυνθέτες που γράφουν κατά παραγγελία πολλά σκουπίδια, χωρίς αξία, άρα φαύλος κύκλος.Υπάρχουν πολλές καλές δουλειές όμως, που αποδίδονται με αυθεντικότητα από αξιόλογους λαϊκούς τραγουδιστές. Γι αυτό δεν κατακρίνω το είδος, αλλά τους ανθρώπους που το υπηρετούν... Το επιτηδευμένο και η υποκρισία στιγματίζουν -αυτό και το κάθε είδος... Κατά τ'άλλα δε συμφωνώ... Προφανώς δε γίνεται να περιοριστεί κανείς σε ένα μοναδικό συναίσθημα ολημερίς κι οληνυχτίς, όμως υπάρχουν κυρίαρχα συναισθήματα ανάλογα με τη φάση του καθενός - η φάση του ερωτευμένου δεν είναι εύκολη. Τα δε καλλιτεχνικά μυαλά δεν αποκλείεται να αναπτύσσουν εμμονές γύρω από ιδέες και συναισθήματα. Εντέλει, είναι δυνατό να ζεις κάτι -όχι μόνο καψούρα- τόσο έντονα ώστε, ακόμα κι αν κράτησε για μια στιγμή, να σε εμπνεύσει να γράψεις αμέτρητα τραγούδια γι αυτό...Συνήθως αυτό που χρειάζεται ο καλλιτέχνης είναι να ακουστεί.Η αγορά εκμεταλλεύεται την παραγωγική ευαισθησία και πουλάει τραγούδια, ταινίες, σήριαλ, αρώματα, παγωτά κλπ :-Ρ... Άλλωστε στις πωλήσεις το συν-αίσθημα (ως ταύτιση) του "πελάτη" είναι πρωταρχικά σημαντικό. Και η ελληνική και η ξένη αγορά προωθεί την καψούρα σε διάφορα φάσματα και διακυμάνσεις...Ως προς τον έρωτα, άλλοι άνθρωποι σε σημαδεύουν κι άλλοι περνούν απαρατήρητοι - αν μπορείς να αντισταθείς με άνεση, σιγά τον έρωτα... Υπάρχουν παράφοροι έρωτες -κι όλοι πιστεύω θα ζήσουμε από έναν τουλάχιστον-, όμως τα κριτήρια του καθενός ως προς την "αξιοπρέπεια" διαφέρουν. Πχ, για μένα αξιοπρέπεια είναι να παραμένεις ευγενικός και ειλικρινής και όταν απομακρύνεσαι, να το κάνεις με γνώμονα το καλό σου και του Άλλου... συνεπάγεται ένα γενικότερο σεβασμό στην αλήθεια σου και τη δική του. Όχι να γυρνάς την πλάτη ή να το παίζεις ιστορία για να μην "εκτεθείς" άλλο ή να μη "σέρνεσαι" (ταμπέλες), ή απλά επειδή επιθυμείς κάτι -οτιδήποτε- που δε σου κάθεται, κοιτώντας μόνο την εικόνα σου... αυτό είναι επιφάνεια και όχι αξιοπρέπεια, ξελόγιασμα κι όχι έρωτας, εγωισμός κι όχι Αγάπη.
