Όπως ειπώθηκε, δεν αντέχουν όλοι να παίζουν θέατρο στη ζωή τους ούτε είναι υποκριτές στο χαρακτήρα. Επίσης δεν είναι κακό να διατηρείς έναν περίγυρο/δημόσιες σχέσεις αποκαλύπτοντας ένα μέρος του εαυτού σου - αληθινό, για να έχουν μια βάση ως σχέσεις. Φυσικό να μπαίνουν κάποια όρια στην αρχή μιας ενδεχομένως πιο σημαντικής σχέσης και στην πορεία να επιλέγει ο καθένας - στο χρόνο του - αν θα ανοιχτεί.Αλλά το "υποκρινόμαστε για να είναι καλά οι άλλοι" έτσι όπως το θέτεις είναι περισσότερο κομφορμιστικό και αδύναμο από τη μεριά που δεν εκφράζεται, πιθανόν φοβούμενη την απόρριψη και τη μοναξιά. Δε λέω ότι έχεις άδικο, γιατί ο κόσμος συχνά είναι κακός -και χωρίς λόγο- και η επιφύλαξη οδηγεί σε μηχανισμούς αυτοπροστασίας.Αδύνατο να ανοίγουν την καρδιά τους όλοι σε όλους, γι αυτό ακριβώς η διαδικασία "επιλογής" των συντρόφων (φίλων ή ερωτικών) στη ζωή μας τούς κάνει τόσο ξεχωριστούς - ώστε να δενόμαστε, και πολύ. Βεβαίως υπάρχει και η αυθεντικότητα σχέσεων και η αληθινή αγάπη, και χτίζεται πάνω στις μύχιες σκέψεις και στα συναισθήματα που μοιραζόμαστε με τους λίγους "εκλεκτούς" μας... είναι κάτι όμορφο, ειδικά όταν υπάρχει ανταπόδοση/ανταπόκριση.Μη θυματοποιείσαι όμως "για το καλό των άλλων". Σε δεύτερη ανάλυση, σε ανθρώπους που πιστεύεις ότι δε θα άντεχαν την αλήθεια σου, με αποτέλεσμα να καταπιέζεις τον εαυτό σου, δώσε την ανάλογη αξία. Παράλληλα μην είσαι προκατειλημμένος, γιατί έτσι εσύ ο ίδιος σε φοβίζεις και σε πληγώνεις πριν από τους άλλους. Ο άλλος, όσο και εσύ, μπορεί να επιθυμεί μια ουσιαστική σχέση μαζί σου, όχι μια ψεύτικη εικόνα σου. Τα όρια, η αυθεντικότητα ή η έλλειψή της στις σχέσεις σου, ξεκινούν από εσένα ως μονάδα, από την καλή σου θέληση. Δεν υπάρχει "επέκταση" σχέσης που να μην ενέχει ρίσκο.Όταν δεν εκφράζεσαι με κάποιον τρόπο, όσο καλά κι αν τα καταφέρνεις να κρύβεσαι, κάποια στιγμή θα γίνει ένα "μπαμ" από εκεί που δεν το περιμένεις. Οι άνθρωποι που αυτοκαταπιέζονται δε βρίσκουν εύκολα χαρά και ασφάλεια στη ζωή.
