Συμφωνώ ότι πρέπει να είσαι συνειδητοποιημένος ως γονέας, αλλά ποιος γνωρίζει το αίσθημα της μητρότητας/πατρότητας προτού το ζήσει; Επιπλέον, και αυτό, ως ευθύνη κάποια στιγμή κουράζει...Τα παιδιά πάντα θα έχουν παράπονα από τους γονείς. Όταν ζεις με κάποιον για τόσα χρόνια θα υπάρξουν και οι μαύρες σελίδες, δε θα είναι όλα ρόδινα. Έτσι είναι οι μακροχρόνιες σχέσεις - αποδομείς και ζεις τον άλλο σε όλο το βάθος, μήκος και πλάτος του. :-)Επίσης λογικό είναι, στο φάσμα των συνθηκών διαβίωσης που προσφέρονται, σε βάθος χρόνου να παρατηρούμε τις όποιες "ατέλειες". Στο -υποκειμενικό πάντα- φάσμα κάποιου άλλου, οι συνθήκες που μας δυσαρεστούν θα μπορούσαν να είναι το ανώτερο στάνταρντ. Πάντα βρίσκεται κάτι μικρό να εκτιμήσεις όταν σκεφτείς ότι "υπάρχουν και χειρότερα".
