Ήμουν φοιτητής -κάποτε- και ταξίδευα με το ΚΤΕΛ μέσω πορθμείου Ρίου-Αντιρρίου. Καθόμουν δίπλα σ' έναν άγγελο, με τον οποίο πιάσαμε κουβέντα στο ταξίδι και ανεβήκαμε παρέα στο φεριμπότ. Προσφέρθηκα να πάω να φέρω καφέδες. Στη γραμμή της αναμονής πάγωσα, θυμήθηκα ότι είχα στην τσέπη μου μερικά φραγκοδίφραγκα που δεν έφταναν ούτε για τσίχλες. Τότε ακριβώς ένιωσα το χέρι της στον ώμο μου και μου είπε "άσε με να τους πάρω εγώ".Δεν θα την ξεχάσω ποτέ, γιατί ήταν πανέμορφη και γιατί μου δίδαξε για πολλοστή φορά την αστοχία των βιαστικών συμπερασμάτων.(Βρε μπας και να την ψάξω στο "Σ' αναζητώ";)