Θα μιλησω σαν ατομο που δυστυχως εχει την ιδια συμπεριφορα. Θα μιλησω ειλικρινα.Οταν ενα θεμα μου απασχολει παρα πολυ εντονα (θεμα υγειας συγκεκριμενα) νιωθω να με απομυζα. Εχω την αναγκη να κλεινομαι στον εαυτο μου, να "εξαφανιζομαι" απο προσωπου γης γιατι μονο ετσι νιωθω να ξεκουραζομαι ψυχολογικα. Ειναι αναγκη ανασυγκροτησης. Με καθαρο μυαλο βρισκεις λογικη. Επισης, οταν ενα θεμα με απασχολει τοσο εντονα που να οδηγουμαι σε αυτη την συμπεριφορα, δεν μου αρεσει ο εαυτος μου και γι αυτο απομακρυνομαι γιατι δεν θελω να τον "επιβαλω" στους αλλους (οσο κι αν οι αλλοι μπορει να λενε το αντιθετο).Το αντιλαμβανομαι οτι οι δικοι μου ανθρωποι (φιλοι-συγγενεις-οικογενεια) ανησυχουν, στεναχωριουνται, θελουν να βοηθησουν, αρχιζουν και αναρωτιουνται οπως εσυ. Εκτιμω καθε φορα το ενδιαφερον τους, με συγκινει, με γεμιζει αγαπη που ανυπομωνω να ανταποδωσω.Πολλες φορες μαλιστα, φοβαμαι οτι με αυτη μου την συμπεριφορα καποια στιγμη οι ανθρωποι θα κουραστουν και οταν εγω θα "βγω απο τα σκοταδια μου" δεν θα ειναι εκει. Τελοσπαντων..Οταν αντιληφθεις παλι την ιδια συμπεριφορα, φροντισε να του δειξεις-πεις οτι οποτε θελησει να μιλησει, να ξεχαστει, να πει 2 βλακειες, να μοιραστει την σιωπη ή οποτε χρειαστει την οποιαδηποτε βοηθεια σου, οτι θα εισαι διαθεσιμη.Να εισαι σιγουρη θα επικοινωνησει πιο συντομα απ οτι περιμενεις.
