Αυτό που μου την σπάει με την νέα μου γενιά ηλιθιων είναι ότι για τους περισσότερους η ζωή είναι το φβ. Καθόμασταν μια μέρα,νομίζω στο zen, με τους φίλους μου. Μπροστά μας ένα ζευγάρι ήρθε και έκατσε στο διπλανό τραπέζι, κάνανε πρώτα check in, προφανώς, και στην συνέχεια επι πέντε ασχολήθηκαν με τα φβ τους, ο καθένας με το δικό του, γελαγανε μονοι τους, χωρίς να κοιτάνε καν ο ένας τον άλλον. 5 λεπτά, τους παρατηρούσα και μου ερχόταν να πάω να τους ρίξω μια στο κεφάλι να ξυπνήσουν. Πρόβατα του αυριανού κόσμου