Δεν ξέρω αν θα σε βοηθήσω αλλά έκανα λογαριασμό μόνο και μόνο για να απαντήσω σ αυτήν την εξομολόγηση...Έχω διαβήτη από 5 χρονών κι αυτή την στιγμή που γράφω εδώ πλησιάζω τα 35, ήμουν σχετικά τυχερός που το έπαθα μικρός γιατί αυτό μ έκανε να ασχοληθώ με τον αθλητισμό τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου(πάντα το συνιστούσαν οι γιατροί) ερασιτεχνική η ενασχόληση αλλά πάνα έκανε καλό.όταν ήμουν πιο μικρός χρειάστηκα κάποιες φορές κι εγώ την γλουκαγόν, μία περίοδο που είχα πάρει βάρος με έπιασε τρέλα και ξεκίνησα πολύ εντατικά γυμναστική που είχε ως αποτέλεσμα και πολλές και πολύ δυνατές υπογλυκαιμίες ήμουν παντρεμένος τότε και με βοήθησε πάρα πολύ η γυναίκα μου.πριν από δύο χρόνια γνώρισα μια κοπέλα(ως διαζευγμένος πλέον) και μία φορά κατάλαβε πως δεν είμαι καλά από το τηλέφωνο και έστειλε ανθρώπους σπίτι μου και την άλλη ήταν μπροστά.ειδικά την πρώτη φορά της είπα πως μου έσωσε την ζωή(όχι πως ήταν πραγματικότητα άλλα όντως με βοήθησαν οι άνθρωποι που ήρθαν εδώ και ήθελα να την ευχαριστήσω λέγοντας το αυτό)Γενικά μετά από αυτά τα επεισόδια ήταν πολύ επιθετική απέναντι μου(ότι δεν προσέχω τον εαυτό μου κτλ)Ήταν πρώτη φορά στην ζωή μου που έπαιρνα τέτοια αντίδραση από σύντροφο μου και μου φάνηκε πολυ άσχημο.Μίας και λες πως είσαι και νοσοκόμα θα ξέρεις πολύ καλά πως στους διαβητικούς συμβαίνουν και υπογλικαιμίκα επεισόδια και παιδιά μια χαρά μπορούν να κάνουν και να ζήσουν μια απόλυτα φυσιολογική ζωή όπως όλος ο υπόλοιπος κόσμος είμαστε απλά λίγο πιο γλυκοί απ τους άλλους.Κατά την γνώμη μου μην αφήσεις κάτι που δεν είναι τόσο μεγάλο όσο νομίζεις να μπει ανάμεσα σε μια καλή σχέση κατά τ άλλα όπως μας λες....