Προσωπικα, αν και δεν ειμαι η εξομολογουμενη, εχω να πω οτι η τελευταια σου παραγραφος ,δυστυχως, αδυνατει να βοηθησει.. Μιας και βρισκομαι κι εγω στην ιδια θεση και συγκινηθηκα εξισου με την εξομολογηση, οπως και με την απαντηση σου, νομιζω πως τιποτα δε βοηθαει. Χωρις να θελω να μεταδοσω την απαισιοδοξια μου, τιποτα δε σε πειθει οταν εχουν περασει 3.5 χρονια (κι εχεις να του μιλησεις 3) και ενω εχεις περασει τοσες φασεις στη ζωη σου,καταληγεις ακομα να κλαις και να τον σκεφτεσαι σα να μην περασε μια μερα. Οι προσπαθειες δεν αρκουν,ομως δε βοηθαει ουτε ο χρονος.Και τωρα που τον "ξαναβρηκα" ,να ειμαι "διπλα" του σαν τοτε,να ειμαι στο διλημμα του μεγαλυτερου throwback που μπορει να μου τυχει. Δεν εχω τι να σου πω,αληθεια.. Δε θα πω αλλα γιατι θα μετατοπισω το κεντρο βαρους της εξομολογησης σου, ομως θελω να ξερεις οτι αξιζει να ζησεις ο,τι ερθει στο δρομο σου! Παντα θα ξεχνας για λιγο και οτι και να ζησεις,κατι θα σου δωσει. Και ισως