Εγώ πιστεύω ότι υπάρχει πραγματικός έρωτας και εξαρτάται απο εμάς. Είναι λογικό ότι αν δεν το πιστέψεις δεν θα το βρεις ποτέ... Οι άνθρωποι αναλώνουν τόσο πολύ το σώμα τους και τη ψυχή τους σε εφήμερες σχέσεις που δεν καταλαβαίνουν ότι με κάθε σχέση ακόμα κι αν αυτή η σχέση αφορά μόνο σεξ, αφήνουν και κάτι απο τον εαυτό τους. Τί ψυχή θα παραμείνει μετά για να ''παραδώσεις'' στον σύντροφο της ζωής σου όταν και άμα τον βρεις όταν αυτή η ψυχή έχει μοιραστεί σε εκατοντάδες άλλους ανθρώπους; Εγώ ήμουν πάντα επιλεκτική με το αντίθετο φίλο, δεν έκανα σεξ με τον οποιονδήποτε ακόμα κι αν μου άρεσε αλλά προσπαθούσα να τον γνωρίσω και να τον αγαπήσω ως άνθρωπο πρώτα... έχω βρει τον άνθρωπό μου από τότε που ήμουν 20 χρονών και είμαστε 8 χρόνια μαζί, παντρευτήκαμε κιόλας πριν λίγους μήνες και νιώθω πιο ερωτευμένη μαζί του απο ποτέ... όσες δυσκολίες και να περνάω στη καθημερινότητά μου, όταν γυρνάω σπίτι και με κοιτάζει εκείνος στα μάτια αισθάνομαι ότι με καταλαβαίνει χωρίς να ανοίξω καν το στόμα μου να του μιλήσω και μια αγκαλιά του τα γιατρεύει όλα. Πιστεύω ακράδαντα ότι ''ότι δίνεις παίρνεις'' σε αυτή τη ζωή, εγώ έχω πάρει ότι έχω δώσει εως τώρα, ότι έχω δώσει όμως το έχει κερδίσει με πολύ κόπο και γι αυτό ίσως να το εκτιμάει τόσο πολύ. Ακόμα κι αν η ζωή τα φέρει έτσι και χωρίσουμε ποτέ (γιατί όπως μπορεί να μου πει κάποιος ποτέ δεν ξέρεις) ή ακόμα κι αν πεθάνω αύριο, θα είμαι τόσο γεμάτη και δεν θα λυπάμαι τον εαυτό μου γιατί οι πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου του ανήκουν, κι αυτές οι ευτυχισμένες στιγμές είναι 8 ολόκληρα χρόνια... Πόσο μου αρέσει όταν βλέπω κάποια ηλικιωμένα ζευγάρια που παρόλο που έχουν 40 ή 50 χρόνια μαζί είναι ακόμα ερωτευμένοι... ένα τέτοιο ζευγάρι είναι και οι γονείς μου. Αισθάνομαι τόσο ευλογημένη που μεγάλωσα σε μια τόσο ''αγαπησιάρικη'' οικογένεια! Ίσως τελικά όλα να είναι θέμα βιωμάτων ;)
