Εγώ είμαι αυτός που είδε τα όνειρα. Το ίδιο προχθές, χθες και σήμερα. Συνήθως τα ξεχνάω αλλά αυτό πλέον δεν μπορώ να το ξεχάσω, είχα γράψει περισσότερα πράγματα αλλά τα σβησα, ήταν πολλά και θα ήταν κουραστικά για μερικούς. Κάπου στο δρόμο που γυρναγαμε με το τραίνο είχαμε κάτσει με τα πόδια να αιωρούνται απέξω, όπως όταν ήμασταν μικρά παιδιά. Ο αέρας χτυπούσε ελαφρά τα πόδια μου, το απολαμβάναμε και οι δύο. Φορούσα χειμωνιατικες μπότες, λίγο πιο ψηλές από το κανονικό, τις κοιτάω, βλέπω ότι ξέχασα να δέσω τα κορδόνια μου ή δεν τα έδεσα επίτηδες για να νοιώθω περισσότερη ελευθερία. Η άκρη της δεξιάς μποτας βρίσκει σε μια πέτρα, πετάγεται, βγαίνει από το πόδι μου και πέφτει στην άκρη του δρόμου, το τραίνο πάει γρήγορα, δεν μπορώ να παω να την πάρω πίσω... Έχω ξαναδεί και άλλα όνειρα στο παρελθόν επί μερικές φορές, τα θυμάμαι με την ίδια λεπτομέρεια, αυτό που τα χαρακτηρίζει είναι το γεγονός ότι όταν ξυπνάω νοιώθω ότι τα εχω ζήσει πραγματικά, για μια ώρα τρέχει στο μυαλό μου. Μετά σιγά σιγά η λογική τα βάζει όλα στη θέση τους