Same here. Από την μια χαίρομαι που χώρισαν γιατί ο πατέρας μου είναι μεγάλο καθίκι, από την άλλη νιωθω ένα κενό μέσα μου. Ειδικά όταν βλέπω άλλες οικογένειες που είναι μαζί και ευτυχισμένοι. Παλιότερα όλοι έλεγαν πόσο ώριμα και σωστά είχαμε δεχθεί πως χώρισαν οι γονείς μας, και πράγματι δεν έδειχνε να με είχε ενοχλήσει τότε, πάνε ομως δύο (;) χρόνια που βγαίνει, όπως είπες, στην επιφάνεια. Εχω ενα κενο μεσα μου που δεν φαίνεται να γεμιζει.Λυπάμαι πραγματικά που δεν είναι ο μόνος. Σου εύχομαι να ξεφύγεις γρήγορα.Υ.Γ Αν κάποτε αποκτήσω παιδιά (που αμφιβάλω λόγο των φόβων μου :P) θα είμαι καλύτερος γονιός γιατί είχα ένα πολύ καλό κακό παράδειγμα (:
