Μετα από 10 χρονια στιβου, το γυμναστηριο το έβλεπα σαν φυλακή. Δε συγκρίνεται καθόλου για μένα. Στην πανεπιστημιουπολη εκει που φοιτουσα ξεκιναγα στο κλειστο γυμναστηριο ζεσταμα στο διαδρομο και μετά από 3' πεταγομουν στο ανοικτο σταδιο διπλα. Ενιωθα οτι ετρεχα και δεν εφτανα, δεν εβλεπα τον στοχο μου. Εξω τρεχεις, ανασαίνεις, εχεις θεα, βλεπεις το σημειο του στοχου σου όσο πλησιάζεις, εχεις ανετο φυσικο (κι όχι τεχνητο) διασκελισμο κλπ. Αν εχεις αγαπησει τον στιβο θα το καταλαβεις οτι δε συγκρινονται..
