Αν είναι έτσι ακριβώς όπως τα λες, είσαι με κάποιον που είναι παθολογικά ζηλιάρης.Και πρόσεχε, όπως έγραψαν παραπάνω. Η λέξη "ζήλια" από μόνη της παραπέμπει σε κάτι κολακευτικό καμιά φορά, ειδικά εμείς οι γυναίκες κολακευόμαστε με το να "ανησυχεί" λίγο ο άντρας που έχουμε δίπλα μας. Αλλά είναι τεράστια η διαφορά με την παθολογική διαταραχή. Δεν έχει καμία σχέση με αγάπη, καψούρα, έρωτα, ψιλοζηλίτσες της πλάκας. Είναι πολύ σοβαρό πρόβλημα, και συχνά επικίνδυνο, κυρίως όσο πιο πολύ προχωράς μέσα στη σχέση και νιώθει πιο άνετα να σου ρίξει και καμία επειδή κοίταξες τον τροχονόμο. Αν ήμουν στη θέση σου ή θα έθετα με αυστηρότατο τρόπο τα όριά μου δίνοντας κάποιον χρόνο για αλλαγή ή απλώς θα έφευγα. Σημειώνω ότι αν όντως η συμπεριφορά του είναι πραγματικά ακραία και ούτε στο ελάχιστο παιχνιδιάρικη (που δεν το νομίζω), η αλλαγή για να γίνει χρειάζεται ψυχοθεραπεία ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Δεν μου έχει τύχει ποτέ τόσο ακραία ζήλια, αλλά πιθανολογώ ότι με το να τον βάλεις κάτω και απλώς να του πεις τι σε ενοχλεί, μπορεί να κάνει πίσω για καμιά βδομάδα και μετά να επανέλθει δριμύτερος. Η παθολογική ζήλια είναι ηφαίστειο θαρρώ, μην επαναπαύεσαι στις περιόδους που όλα φαινομενικά είναι ήρεμα.