Δεν θα κάτσω να γράψω την πρόσφατα αποκτηθείσα κοσμοθεωρία μου, το μόνο που έχω να σου πω είναι ότι δύο άνθρωποι για να μείνουν μαζί (και να είναι καλά μεταξύ τους αλλά και με τον εαυτό τους ο καθένας ξεχωριστά), πρέπει να γίνονται πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Δεν μένουμε με κάποιον επειδή είναι καλό παιδί γενικά κι αόριστα, επειδή έχει οικογενειακά προβλήματα και δεν είναι εξ ολοκλήρου υπεύθυνος για την κατάθλιψή του ή επειδή δεν μας κερατώνει. Όπως και το αντίστροφο, δεν χωρίζουμε κάποιον επειδή έχει αναποδιές, ή επειδή δεν ειναι πλούσιος ή επειδή ακόμα δεν έχει βρει δουλειά (ας μην αναφερόμαστε συνέχεια στις εποχές που ζούμε).Το ζητούμενο είναι το "σύστημά" του, να ταιριάζει με το δικό σου. Δεν χρωστάς χάρη σε κάποιον να του κάνεις τη ζωή καλύτερη, ενώ εσύ θα κατρακυλάς στη μιζέρια και θα βιώνεις στο φουλ τα αποτελέσματα μιας κυκλοθυμικής συμπεριφοράς, που δεν μας νοιάζει τόσο αυτή τη στιγμή αν είναι λόγω μπάφου, "διαταραχών" του αδερφού του και των μπουκαλιών του πατέρα του, αδυναμιών δικών του ή όλων αυτών μαζί.Ο καθένας είναι αυτός που είναι, ζει σε συνθήκες για τις οποίες μπορεί να μην είναι υπεύθυνος, αλλά έχει μερίδιο ευθύνης για το τι κάνει τελικά. Είναι αυτό που λένε: το πρόβλημα δεν είναι το πρόβλημα, αλλά η στάση σου απέναντι στο πρόβλημα. Είσαι μια νέα γυναίκα (υποθέτω από το κείμενο), με ανάγκες και επιθυμίες, και ερωτεύτηκες κάποιον που δεν μπορεί να σο δώσει αυτό που θέλεις. Το θέμα δεν είναι να κρίνω τον άνθρωπο αυτόν, το τι επιλέγει να κάνει είναι δικό του θέμα. Εγώ σου λέω ότι είναι φανερό ότι δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες σου. Το "είμαι τρελά ερωτευμένη αλλά....", πιάνει ταβάνι κάποια στιγμή. Κάπου τελειώνει το πράγμα. Οι άνθρωποι δεν χωρίζουν μόνο από προδοσία, κέρατο, βαρεμάρα ή μια ξαφνική διαύγεια ότι τελικά ο αλλος δεν είναι αυτός που νομίζουν. Χωρίζουν και από αυτό που λέμε timing, και παλιά θύμωνα όταν το άκουγα, αλλά τελικά είναι σωστό. Να είσαι στην ίδια φάσης ζωής με τον άλλον (πάνω κάτω), ή τουλάχιστον να έχεις ίδια στάση απέναντι στα πράγματα. "Θέλω να τον/την σώσω", δεν είναι έρωτας, είναι ψυχαναγκασμός "θα σε κάνω αυτό που φαντάζομαι ότι μπορεί και να γίνεις".Δεν εννοώ ότι σου συστήνω να βάλεις ραντάρ συγκεκριμένο ώστε να πέφτεις πάνω σε άτομα που έχουν καλή δουλειά, δεν έχουν προβλήματα πάσης φύσεως και είναι αρντάν και άρχοντες και πετάνε σαν πύραυλοι. Άλλωστε δεν υπάρχει αυτό. Όλοι έχουμε προβλήματα, ελαττώματα, σύνδρομα, κακές συνήθειες, παθαίνουμε τα μελαχγολικά μας..Όμως ο συγκεκριμένος τύπος είναι φανερό ότι έχει υιοθετήσει μια συγκεκριμένη στάση ζωής-παραίτηση και μοιρολατρία, δεν σε θέλει δίπλα του παρά τα όποια προβλήματα, δεν σε χαροποιεί με κανέναν τρόπο, δεν το φοβάται όταν σε χάνει.Δεν σε κάνει κακό άνθρωπο το να φεύγεις από μια κατάσταση που σε θλίβει, σε μιζεριάζει και σε βουλιάζει. Υπάρχουν άλλοι με χειρότερα προβλήματα, που φέρονται τελείως διαφορετικά και κρατούν με κάθε κόστος τους ανθρώπους που αγαπούν στη ζωή τους.Εν τέλει, σου λέω ότι όλα τελικά καταλήγουν στον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του καθενός και στο σύστημα ζωής που δημιουργεί. Αυτός θέλει (?) να ζει έτσι κι εσύ παραπαίεις κάπου ανάμεσα. Γιατί; Κανείς δεν σώζεται με το ζόρι, ούτε με την καλοσύνη. Δεν είσαι φιλανθρωπικό ίδρυμα και σε μια σχέση κανείς δεν πρέπει να έχει τέτοια θέση "έλα να σε βγάλω απ' τα σκατά". Άλλο να στηρίζεις και να δίνεις δύναμη σε κάποιον που ΜΟΝΟΣ του θέλει να σταθεί στα πόδια του και άλλο να έχεις το ρόλο της μητέρας Τερέζας.Άλλαξε κατεύθυνση.