Πραγματικά, λυπάμαι πολυ. Ίσως να μην σε νιωθω 100%, διότι δεν εχω βιώσει κατι παρόμοιο. Ομως ξερω οτι ειναι αρκετα δύσκολο. Επέτρεψε στον εαυτό σου για ενα εύλογο χρονικό διάστημα να θρηνήσει κατάλληλα.Στην συνεχεια, προσπάθησε να καταλάβεις πως ο θάνατος ειναι και αυτος μέρος της ζωής και ολοι μας κάποια στιγμη θα "φύγουμε" απο δω. Να εισαι πάντα ευγνώμων για τις αναμνήσεις σας και να κρατιέσαι παντα απο αυτές. Μην στέκεσαι στον θάνατο του αγαπημένου σου ατόμου, αλλά στην χαρά που σου χάρισε στην ζωη σου.Είτε εισαι πνευματική είτε οχι, θα νιωθεις οτι ο άνθρωπος αυτος θα ειναι διπλα σου, επειδη στην πραγματική έννοια, ετσι ειναι. Όσο θα τον φέρνεις στην σκέψη σου και ολες τις εμπειρίες, μαζι με ολα όσα έμαθες μεσα απο αυτές, θα καταλάβεις απο μονη σου πως δεν εχει φυγει εντελώς.Το πιο σημαντικό πραγμα, ειναι να θυμασαι πως δεν μπορεις να παρακάμψεις ενα πένθος/μια λύπη. Αλλά σε καποιο σημείο, θα χρειαστείς να προχωρήσεις παρακάτω. «ποτέ δεν μπορεις να ξεχασεις ή να προσπεράσεις κάποιον θάνατο. Απλώς μαθαίνεις να προχωράς χωρίς αυτους".Μεσα απο την καρδια μου σού ευχομαι να βρεις ολο το κουράγιο...