Εγώ ως υποψήφιος Διδάκτορας είμαι μόνιμα επιτηρητής. Σε γενικές γραμμές ισχύει αυτό που λες. Και υπάρχουν πολλές εξηγήσεις γι' αυτό. Η σημαντικότερη έχει να κάνει με την φύση της ανώτατης εκπαίδευσης. Το Πανεπιστήμιο δεν είναι υποχρεωτικό. Είναι επιλογή. Και δεν απευθυνόμαστε σε 13χρονα. Απευθυνόμαστε σε ενηλίκους. Δεν μαθαίνεις κάτι ούτε αξιολογείσαι γι' αυτό για να "πάρεις πτυχίο". Ούτε για να ανταγωνιστείς τον διπλανό σου. Αν σκέφτεσαι έτσι , ο,τι βαθμούς κι αν πάρεις έχεις χάσει το νόημα. Η κύρια αρμοδιότητα του Πανεπιστημίου είναι να σε εκπαιδεύσει να σκέφτεσαι. Να αναζητάς. Να αξιολογείς τις πληροφορίες. Και να τις αφομοιώνεις. Είναι μια διαδικασία δυναμική και ανατροφοδοτούμενη που θα σου χρησιμεύσει σε όλη την μετέπειτα σταδιοδρομία σου. Το θέμα της "δικαιοσύνης" στο οποίο αναφέρεσαι είναι υποκειμενικό. Η ζωή δεν είναι "δίκαιη" ούτε "αντικειμενική". Πολύ περισσότερο η αγορά εργασίας που θα βγεις αύριο. Και δεν θα έχεις κανέναν "αστυφύλακα" να σε προστατεύει. Και ναι , κάποιοι θα πετύχουν τους στόχους τους εξαπατώντας τους άλλους. Συμβαίνει και αυτό. Οι πολλοί όμως θα αποτύχουν. Στο χέρι σου είναι να αποκτήσεις τα απαραίτητα εφόδια για να είσαι ανταγωνιστική και έτοιμη να ανταπεξέλθεις στις προκλήσεις.