Κάτι (ή και πολλά) τα έχεις καταλάβει λάθος...Α). Εφόσον εκτίθεσαι εν γνώσει σου, κατά κάποιο τρόπο, και γράφεις μια εξομολόγηση, έστω και ανώνυμα, με ανοιχτά σχόλια, πρέπει να είσαι έτοιμος για οτιδήποτε σου σερβίρουν. Είτε καλό, είτε κακό. Αν θέλεις μόνο θετικά σχόλια για την κατάσταση/συναίσθημα που περιγράφεις, να απευθύνεσαι, επώνυμα πια, στους άσπονδους φίλους σου. Γιατί οι πραγματικοί φίλοι σου, θα σου εκθέσουν όλες τις πλευρές, καλές ή/και κακές, σ' αρέσουν/δε σ' αρέσουν.Β) Ο θυμός σου προς αυτούς που χαρακτηρίζεις "μορφωμένους" δεν έχει υπόσταση και νόημα. Μόνο επιθετικότητα. Βρες αυτό που πραγματικά σε ενοχλεί λοιπόν και δούλεψε το.Γ) Προσωπικά, ως σχολιαστής, θα σου πω ότι όταν αποφασίσω να σχολιάσω δεν υπάρχει κάτι προσωπικό εναντίον του κάθε εξομολογούμενου... Πως θα μπορούσε άλλωστε;;; Είμαστε όλοι ανώνυμοι. Ναι, υπάρχουν οι κομπλεξικοί/ανώριμοι/τρολ που θα σε τσιγκλίσουν γιατί έτσι γουστάρουν, νομίζω όμως ότι οι περισσότεροι σχολιάζουν με καλή πίστη, ακόμη και αν τα σχόλια είναι σκληρά... Καμιά φορά χρειαζόμαστε την αφύπνιση που φέρνει η μπάτσα ενός αρνητικού σχολίου...Και μια προσωπική συμβουλή, ως λίγο μεγαλύτερη: Ο διαρκής θυμός είναι ένα στείρο συναίσθημα, καθόλου μα καθόλου δημιουργικό...Καλή δύναμη!