Θα σου απαντήσω σαν δυναμικός τύπος (που δεν γεννήθηκε έτσι αλλά έγινε στην πορεία). Ήμουν ένα παιδί που μονίμως έριχνε τον εαυτό του γιατί ζούσε στην ψευδαίσθηση οτι ο κόσμος γύρω του είναι σωστός, ειλικρινής, καλός, ανθρωπιστής κλπ. Αυτό γινόταν γιατι σε τελική ανάλυση βολευόμουν να πιστεύω οτι ο κόσμος που ζω δεν είναι διεφθαρμένος, εγωκεντρικός ψεύτικος και μισάνθρωπος προς τον καλύτερο και ευνοϊκότερο του. Κάποια στιγμή λόγο κάποιον γεγονότων αναγκάστηκα να αφαιρέσω τις παρωπίδες που σαν αθώο ΕΝΗΛΙΚΟ παιδάκι φορούσα και τότε είδα την πραγματικοτητα... ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΠΙΤΉΔΕΥΤΑ ΦΟΒΙΣΜΕΝΑ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΡΙΞΟΥΝ ΤΟΝ ΔΙΠΛΑΝΟ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ. Γιατί βολεύτηκαν στην κατάντια τους και ξέρουν πως τα καλύτερα απαιτούν αγώνα και θυσία. Όμως ημουν απο τους τυχερούς που είχε συναντήσει απο νωρίς άξιους ανθρώπους και έτσι η ελπίδα μου για ενα καλύτερο αύριο δεν έσβησε. «Η βασική αιτία του προβλήματος στο σύγχρονο κόσμο σήμερα είναι ότι ο ηλίθιοι είναι υπερβέβαιοι ενώ οι έξυπνοι είναι γεμάτοι αμφιβολίες.» -Bertrand Russell.