Έχασα τον μπαμπά μου πριν δύο χρόνια ,εγώ βέβαια στην ηλικία των 31 με δική μου οικογένεια αλλά ήμουν παιδί ιδιαίτερα προσκολλημενο στην οικογένεια πολύ κοντά στους δικούς μου.Πάλεψα πολύ για να τον βοηθήσω να ζήσει,ο μπαμπάκας μου όμως είχε βγάλει ήδη εισιτήριό για το ταξίδι χωρίς γυρισμό.Αργοπεθαινε και δεν ήθελα να το παραδεχτώ.Έκλαψα πολύ ,έτρεμα μην τον χάσω,ήμουν και έγκυος τότε και ήταν πολύ ευαίσθητη περίοδος.Όταν τελικά έφυγε,την τελευταία φορά που τον είδα κλαίγοντας τον παρακαλουσα αν όντως συνεχίζει να υπάρχει κάπου και μας βλέπει να μου δώσει ένα σημάδι,εμένα λοιπόν όσο και αν φαίνεται περίεργο σε κάποιους μου το έδωσε αυτό το σημάδι,κάτι τόσο έντονο που δεν μπορεί να το διαψεύσει ή να μου το βγάλει απ το μυαλό μου κάνεις.Δεν ξέρω αν έφυγε άσχημα η μαμά σου,ο μπαμπάς μου έφυγε μετά από πάλι χειρουργεία,τώρα που το σκέφτομαι λοιπόν θεωρώ ότι θα ήταν καλύτερο να είχε φύγει νωρίτερα ένα χρόνο ,να μην είχε βασανιστεί.Είναι πολύ εγωιστικό να θες έναν άνθρωπο δίπλα σου και αυτός να βασανίζεται.Τότε δεν το πίστευα,σκεφτόμουν ότι τον θέλω εκεί σε μια γωνιά να τον βλέπω να τον αγγίζω,να τον αισθάνομαι.Αν αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να το ελέγξεις ζητά βοήθεια από ειδικό.Προσωπικά το πάλεψα μόνη,ακόμα και σήμερα πηγαίνω καθημερινά στον τάφο του,του μιλάω τοΥ ανάβω το καντηλι αλλά στην πραγματικότητα δεν πιστεύω ότι είναι εκεί,τον νιώθω κοντά μου.Μαθαίνεις να ζεις μ αυτήν την απώλεια να ξέρεις και είναι αισθητή κάθε μέρα,μόνο ο χρόνος θα σε βοηθήσει να το συνειδητοποιήσεις.Καλό κουράγιο κούκλα μου...