Καλησπέραέχασα την μητέρα μου πριν αρκετά χρόνια. Το πένθος είναι κάτι πολύ βαρύ. Αρχικά όντως αισθάνεσαι πως χειροτερεύεις συνεχώς γιατί είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς πως δεν θα γυρίσει, πως θα υπάρχει πάντα ένα μόνιμο κενό. Σιγά σιγά όμως θα βγάλεις το κεφάλι από το νερό. Είναι δύσκολο, θα έχεις πισωγυρίσματα. Το πένθος δεν είναι μια ευθεια γραμμή, έχει σκαμπανεβάσματα. Εκανες όμως τη σωστή κίνηση: να πας σε ψυχολόγο. Μόνο ένας ειδικός μπορεί να σε βοηθήσει. Κυρίως επειδή η διαδικασία του πενθους διαφέρει ανάλογα με τον άνθρωπο και καθορίζεται από διάφορους παράγοντες που είτε βοηθούν είτε χειροτερεύουν τα πράγματα. Πάρε τον χρόνο σου, μη θεωρείς ότι αυτό που βιώνεις δεν είναι 'νορμάλ' επειδή ''αργείς'' να τελειώσεις το πενθος σου. Να μην φοβάσαι να εκφραστείς: να κλάψεις, να ουρλιάξεις. Μην ντρέπεσαι να ζητήσεις βοήθεια από το περιβάλλον σου, σε περίπτωση που απομακρυνθούν ή η συμπεριφορά τους δεν είναι αυτή που περίμενες, μην κοντοστέκεσαι: προχώρα. Υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θα σε βοηθήσουν, θα σε καταλάβουν. Πολλές φορές θα εκπλαγείς από τις αντιδράσεις των γύρω σου. Να αγαπάς τον εαυτό σου, και να προσπαθείς να δώσεις την αγάπη που δεν μπορείς να δώσεις πλέον στη μαμά σου σε άλλους. Δεν έχεις στερέψει. ισα ισα έχεις πολλά να δώσεις και να πάρεις. Καλο κουράγιο. Να τη θυμάσαι πάντα με αγάπη.