Το σκέφτηκα αυτό που αναφέρεις. Αν δεν το είχα σκεφτεί, θα ήμουν πολύ πιο θυμωμένη.Μπορεί να μην έχει κλινική κατάθλιψη, αλλά έχει σίγουρα συμπτώματα, ή απλώς είναι ένας άνθρωπος με κοινωνικές φοβίες (δεν είναι απίθανο κι αυτό). Αλλά δεν είναι δικό μου θέμα να βρω τι έχει, δεν είμαι ειδικός, ούτε είμαστε κανένα ζευγάρι που κρατάμε χρόνια και ξέρω πώς ήταν και πώς έγινε, να καταλάβω δηλαδή αν είναι θέμα χαρακτήρα ή απλώς μιας δύσκολης φασης. Μπορεί να είναι και όλα μαζί, καμιά φορά δεν ξεχωρίζονται εύκολα αυτά.Από αυτά τα λίγα που έχει πει για το παρελθόν του, έχω καταλάβει ότι ανέκαθεν ζούσε μια ζωή πολύ κλειστή, δεν έβγαινε έξω, κάποτε πήγαινε γυμναστήριο αλλά το έκοψε κι αυτό εδώ και κανα χρόνο, ακόμα και όταν τον έπνιγε το σπίτι του έβγαινε έξω μόνος του και περπατούσε και ξαναγυρνούσε πίσω. Μάλλον το θέμα του είναι πολύ συνολικότερο, έχει να κάνει με χαρακτήρα, με οικογενειακή κατάσταση, με οικονομικά θέματα, με φοβίες που πιθανόν ούτε καν εχει σκεφτεί ότι μπορεί να έχει...Όπως και να χει, μου έχει πέσει βαρύ όλο αυτό, γιατί ακόμα και όταν συζητάω μαζί του, δείχνει μεν να καταλαβαίνει, από την άλλη δεν κάνει κάτι για να αλλάξει το οτιδήποτε. Και μου φαίνεται λίγο προσβλητικό να τον βάλω κάτω και να του πω να πάει σε κάποιον ειδικό να μιλήσει, από την άποψη ότι ειναι σαν να του λέω "αν θες να παραμείνω γκόμενά σου, δες γιατρό", δεν ξέρω, εσύ θα το δεχοσουν; Και με πιάνει και μένα μια θλίψη, ότι τώρα τι κάνω; Προσπαθώ να "δημιουργήσω" έναν άνθρωπο εκ νέου; Να τον σφυρηλατήσω όπως μου γουστάρει εμένα; Να πω ότι ήμασταν μαζί 2 χρόνια και τους τελευταίους μήνες είχε κακή ψυχολόγια κλπ, εκεί να πω να τον σύρω και με το ζόρι στον γιατρό αν κάτι τον έχει κάνει πια να μην είναι ο εαυτός του. Αλλά πώς ξέρω τώρα εγώ αν είναι ή αν δεν είναι ο εαυτός του;"πήγαινε σε γιατρό να αλλάξεις αυτό που είσαι ή αυτό που έπαθες"; Γιατί το πρώτο δεν στέκει και προσβάλλει..