Ξέρεις παρατηρώ μια τάση (ως μεγαλύτερη) και θέλω να την σκεφτείς λίγο. Οι μικρές ηλικίες έχουν γαλουχηθεί με το μοτίβο "είναι σημαντικό στην ζωή να μην σε 'ρίξουν' στο ζύγι". Δηλαδή κάνετε έναν λογαριασμό "εγώ τόσα έδωσα και πόσα πήρα τελικά?" κι αυτό είναι ένα θεμελιακό λάθος για τις ανθρώπινες σχέσεις. Ενδεχομένως το διδαχθήκατε επειδή προηγούμενες γενιές πέρασαν μέσα από κακοποιητικές σχέσεις και σας έμαθαν να λειτουργείτε έτσι (είναι και έντονο περισσότερο στην Ελλάδα). Όμως έτσι φθηναίνει το δόσιμο και γίνεται ευτελές προϊόν συναλλαγής. Ο ερωτας δεν μπορεί να είναι προϊόν συναλλαγής. Είναι θεία τρέλλα και μεγαλείο. Δεν μπορεί να χωρέσει σε καλούπια "τόσο όσο". Δίνεις από το περίσσευμα της ψυχής σου. Και το σκέτο σεξ δόσιμο από το περίσσευμα της ψυχής σου είναι (πιστεύω). Με το σκεπτικό αυτό δεν υπάρχει πικρία γιατί δεν πήρες. Σημασία έχει ότι αξιώθηκες να νιώσεις! Εσύ ο ίδιος. Από μόνος σου. Να ζήσεις. Κι αυτό αρκεί. [Αν θέλει κανείς έρωτα κι όχι πάση θυσία δυαράκι στην Αργυρούπολη και 2 παιδάκια με έναν σκύλο συν μια καλή σύνταξη].