Στην υπόθεση που κάνεις με τα δυο παιδάκια και το τρίτο, ο ρόλος του γονέα είναι να βοηθήσει το παιδί του όχι στο να μην στεναχωρηθεί (αυτό είναι αδύνατον άλλωστε) αλλά να νιώσει και να βιώσει τη ματαίωση.Να του πει πως όπως το ίδιο δεν θέλει να παίζει με όλους έτσι και αυτά τα παιδάκια θέλουν να παίξουν μόνα τους και ότι το παιδάκι θα βρει άλλους φίλους να ταιριάξει.Έτσι λοιπόν το παιδάκι ναι μεν θα κλάψει αλλά σιγά σιγά θα συνειδητοποιήσει το προφανές.Παρομοίως με το μπάσκετ και κάθε απόρριψη.Η γυναίκα δεν είναι τέρας.