Την εντονη προσπαθεια που εκανα, για να σας πεισω οτι δεν νοιαζομαι πλεον, την εκανα επειδη ηξερα πως δεν θα αποφυγω τα σχολια του στυλ "δεν τον εχεις ξεπερασει, σε ενδιαφερει ακομα", οπως επισης κ σχολια του τυπου "σε πειραζει που δεν θρηνει τον χωρισμο σας" κλπ. Ηθελα να ξεκαθαρισω οτι αυτα δεν τα γραφω απο ζηλεια, αλλα απο απλη απορια.Επισης, να ξεκαθαρισω οτι ο χωρισμος μας ηταν κοινη αποφαση. Χωρισαμε επειδη εκεινος κανει μεταπτυχιακο σε αλλη πολη κ ημασταν για λιγο καιρο σε σχεση απο αποσταση, πραγμα που για μας δεν λειτουργησε καλα απ την πρωτη στιγμη(πολλοι καυγαδες κλπ). Οποτε κατα καποιο τροπο ηταν ενας χωρισμος που συνεβη οχι επειδη του εκανα κατι ή εκανε αυτος σε μενα, εγινε λιγο αναγκαστικα. Τον πρωτο καιρο διατηρουσαμε επαφες, μιλουσαμε μια φορα στο τοσο. Δεν θα πω οτι μιλουσαμε φιλικα, γιατι μου φαινεται κ μενα αστειο να λεω οτι δυο πρωην μιλανε φιλικα, αλλα τελοσπαντων υπηρχε καλη διαθεση αναμεσα μας κ αμοιβαιο ενδιαφερον να μαθαινουμε ο ενας τα νεα του αλλου. Σταδιακα αρχισε να αραιωνει η επαφη μας κ τωρα ειμαστε στη φαση που δεν μιλαμε.Επισης, απορω με σχολια του στυλ "εγω πιστευω οτι σε ενδιαφερει ακομα". Ε παιδια, ο πρωην μου ειναι, δεν ειναι ενας ασχετος τυπος. Εχουμε περασει πολλα μαζι κ σιγουρα δεν μου ειναι αδιαφορος. Αλλα αυτο δεν σημαινει οτι καθομαι μονη μου κ κλαιω που δεν τον εχω. Υπαρχει κ μια μεση κατασταση σε τετοιες περιπτωσεις. Ε σ αυτη την κατασταση ειμαι κ γω. Οτι δηλαδη ναι μεν δεν θελω να τα ξαναβρουμε κ εχω αποδεχτει οτι δεν μπορουμε να μαστε μαζι, αλλα απ την αλλη δεν μπορω να μαθαινω κ κατι γι αυτον κ να μου ειναι παντελως αδιαφορο. Σιγουρα θα με επηρεασει εστω κ λιγο. Ειδικα οταν αυτο το κατι ερχεται σε πληρη αντιθεση με τον ανθρωπο που γνωριζα εγω τοσο καιρο. Ακομα κ για εναν ασχετο αν μαθαινα ξαφνικα οτι απο κει που ειχε μια συγκεκριμενη συμπεριφορα, ξαφνικα αλλαξε εντελως σταση, ε θα μου εκανε εντυπωση κ θα το σχολιαζα. Ποσο μαλλον για τον πρωην μου.