Παιδια ειλικρινα, παρολο που δεν εχω γραψει εγω την εξομολογηση, θυμωνω παρα πολυ με τα σχολια που διαβαζω. ΝΑΙ γουσταρε να κλειστει κ ενα κ δυο κ δεκα χρονια στο σπιτι του εξαιτιας της απωλειας του σκυλου του. Θα ασκησουμε κ κριτικη στο ποσο δυνατος ειναι ενας ανθρωπος κ στο πως επελεξε να θρηνησει για μια απωλεια του??? Τα σχολια σας μου θυμιζουν κατι σχολια που διαβαζα για το δυστυχημα στην εθνικη οδο που ελεγαν μερικοι οτι, επειδη ο αλλος δεν εκλαιγε για την απωλεια της οικογενειας του, σημαινει οτι χαρηκε. Καταλαβετε το, δεν ειμαστε ολοι ιδιοι, καθε ανθρωπος εχει διαφορετικες αντοχες στο πονο κ φυσικα καθε ανθρωπος εκφραζει με διαφορετικο τροπο τον πονο του κ αυτο σε καμια περιπτωση δεν μπορει να γινεται αντικειμενο κριτικης. Κ φυσικα αυτο που ποναει εμενα πολυ δεν σημαινει οτι θα ποναει κ εσενα το ιδιο, ετσι? Μπορει εσυ να μην μπορεις να καταλαβεις το δεσιμο που υπαρχει αναμεσα σε εναν ανθρωπο κ στο σκυλο του, ειδικα αν αυτος ο ανθρωπος δεν εχει πολλους αλλους κοντινους ανθρωπους γυρω του, αλλα το οτι εσυ δεν μπορεις να το καταλαβεις δεν σημαινει οτι η απωλεια ενος ζωου ειναι ασημαντη για ολους μας. Για εναν ανθρωπο που εχει μεγαλωσει με αυτο το ζωο στο σπιτι του, η απωλεια ειναι μεγαλη. Κ για να απαντησω κ στο αλλο σχολιο σου που μου απαντησες παραπανω, δεν ειπα πουθενα οτι δεν συγκρινεται ο θανατος ενος σκυλιου με ενος παιδιου. Βασικα οταν μιλαμε για θανατο, δεν τιθεται θεμα συγκρισης. Μου φαινεται αστειο να κατσω να συγκρινω ποιος θανατος ειναι δυσαρεστος κ ποιος θανατος ειναι λιγοτερο δυσαρεστος. Μιλαμε για απωλεια. Η απωλεια ποναει παντα. Αυτο που ειπα ειναι οτι στη μια περιπτωση ο θανατος επηλθε απο φυσικα αιτια, δηλαδη ειναι κατι που δεν ηταν στο χερι τους να το αποτρεψουν, ενω στην αλλη περιπτωση το κακο εγινε απο εναν μαλακα. Ειτε ηταν δηλαδη σκυλι, ειτε παιδι κ εφευγε λογω ενος ηλιθιου που το σκοτωσε, ο θανατος θα ηταν αδικος, με την εννοια οτι δεν ηρθε απο φυσικα αιτια.