Δεν ειμαι gay, ουτε εχω φιλους που ειναι, δεν ετυχε δλδ. Θα μιλησω απλα ως ενας ανθρωπος χωρις παρωπιδες, που αισθανθηκε συμπαθεια διαβαζοντας την εξομολογηση σου. Δυστυχως η διαφορετικοτητα δε γινεται ευκολα αποδεκτη κ μιλω γενικα, για καθε ειδους διαφορετικοτητα. Ομως θεωρω πως η κοινωνια, ακομη κ η ελληνικη, παει μπροστα. Καταλαβαινω το φοβο που αισθανεσαι για τον πατερα σου, πρεπει ομως να τον ξεπερασεις γιατι ο πατερας σου σε εφερε στη ζωη, εσυ ομως πρεπει να ζησεις τη δικη σου ζωη, ακομη κ αν πρεπει να ερθεις σε ρηξη με την πατρικη σου οικογενεια... Αυτο παλι που λες για το γαμο... Ξανασκεψου το.... Η ζωη αξιζει σιγουρα ακομη κ αν δεν παντρευτεις ποτε. Ποιος ειπε το αντιθετο? Το θεμα ειναι να ζεις με αγαπη, να δινεις και να παιρνεις αγαπη κ αυτο μπορεις να το ζησεις μεσω της φιλιας, αλλα κ της συντροφικοτητας. Δεν ειπε κανεις πως οι gay δεν κανουν σχεσεις ζωης. Ουτε ειπε κανεις πως οσοι παντρευονται γερνουν κ μαζι...