Οταν ήμουνα στο στρατό, γνώρισα ένα τύπο, τον Χρήστο, 22 χρονών τότε. Είχε αρχίζει να ψιλοαραιώνει και είχε φρικάρει. Θυμάμαι που μου έλεγε με πόνο "Ρε συ, θα είμαι στο αυτοκινητάκι μου με το γκομενάκι, θα τη μπω σε κάνα φορτηγατζή...και θα τρέμω μην ανοίξει το παράθυρο και ακουστεί ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ ΚΑΡΑΦΛΑ! ...να ανοίξει η άσφαλτος να κρυφτώ...δεν είναι ζωή αυτή...Τον συνάντησα μετά από χρόνια τυχαία στη Νάξο, ιδιοκτήτη σε μπαράκι και ...μάντεψε...είχε ξυρισμένο το κεφαλάκι, που ήταν και στη μόδα και το έχει διατηρήσει έτσι (έχουμε βρεθεί μερικές φορές, το μπαράκι εξελίχτηκε σε εστιατόριο) και όλα καλά.Νάσαι καλά Χρηστάρα!