Μου θύμησες μια κοπέλα στα αγγλικά πριν χρόνια και καιρούς, που την έβλεπα και χάζευα. Μια μέρα είχε περάσει σχεδόν όλο το μάθημα και δεν πρέπει να είχα ακούσει λέξη από την παράδοση. Το βλέμμα μου ανάθεμα κι αν είχε πέσει στη δασκάλα δυο φορές σε ολόκληρο το μάθημα. Λίγο πριν τελειώσουμε η δασκάλα πρέπει να απόειδε και σε κάποια στιγμή γύρισε προς τα εμένα λέγοντας το όνομά μου και είπε, "το μάτια σου κοιτάνε συνέχεια προς την Ν. σήμερα". Δεν πίστευα στα αυτιά μου, έγινα παντζάρι, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, δεν το πίστευα πόσο στεγνά με έδωσε η δασκάλα.. και όλη η τάξη άκουγε! Φυσικά τα αγόρια μπορούσαν να με καταλάβουν κατά βάθος αλλά η παρατήρηση της δασκάλας παρα ήταν καλή αφορμή για γέλια. Πρέπει να γέλασαν και οι καρέκλες εκείνη τη μέρα. Εκτός από μένα φυσικά, και την Ν, η οποία απλά χαμογέλασε ντροπαλά, σχεδόν ενοχικά.Αφού τελειώσαμε και όσο περιμέναμε έξω από το φροντιστήριο να μας μαζέψουν, με την κοκκινίλα να μη θέλει να φύγει από το πρόσωπό μου, η Ν. με πλησίασε. Εμένα, ένα όρθιο παντζάρι με σιδεράκια και πατομπούκαλα. Και μου μίλησε. Η πιο ωραία κοπέλα του φροντιστηρίου και του σχολείου ολόκληρου ήρθε και μου μίλησε. Ήταν η πιο ωραία στιγμή που είχα νιώσει για πολύ καιρό. Το ξέρω γιατί πάνε σχεδόν δύο δεκαετίες και το θυμάμαι ακόμα.Μίλα στο Ναντιάκι λοιπόν, πριν το κάνει η δασκάλα για σένα.