Δεν είναι μόνο το φαγητό.Γενικά άνθρωποι,που επιβάλλουν πολύ αυστηρούς περιορισμούς στον εαυτό τους είναι έτσι.Αν δεν μπορούν να συγχωρήσουν στον εαυτό τους ένα πιτόγυρο,ένα ποτηράκι παραπάνω μια στο τόσο,μια ωρίτσα τεμπελιάς πού και πού,το να ξεφύγουν από το πάντα σοβαρό προφίλ τους και να κάνουν χαβαλέ με φίλους,πώς να μη φαίνεται αυτή η δυσκοιλιότητα στη μούρη τους;Γίνεται τέτοιοι άνθρωποι να είναι χαρούμενοι και να μεταφέρουν θετικά συναισθήματα και στους άλλους;Κι αν δεν μπορούν να είναι λίγο ελαστικοί με τον εαυτό τους,φαντάσου πόση ανοχή δείχνουν στους γύρω τους.Καλό παράδειγμα αυτού που λες είναι και κάποιοι φανατικά θρησκευόμενοι.Εκεί είναι ανάγλυφη και η ξινίλα και η υπεροψία προς τους άλλους,που δεν είναι και καλά ικανοί να υποβάλλουν τον εαυτό τους σε τέτοιες στερήσεις.Καλή η εγκράτεια,αλλά μη φτάνουμε και στο άλλο άκρο.