Δεν διαφωνώ μαζί σας κορίτσια ότι η κοροϊδία και το χάσιμο χρόνου είναι σπαστικά. Και ότι πρέπει να αποφεύγονται. Όμως οι ανθρώπινες διαδράσεις δεν λειτουργούν έτσι. Η αβεβαιότητα και το φλου που λέτε δεν είναι απαραιτήτως συνειδητή κοροϊδία και "χρησιμοποίηση ανθρώπων". Ο άλλος μπορεί να μην έχει φορμουλάρει στο μυαλό του τι ακριβώς ζητάει από την συγκεκριμένη φάση της ζωής του (δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα ντε και καλά) ούτε τι ακριβώς μπορεί να προσμένει από την σχέση αν υπάρξουν έστω οι προυποθέσεις. Κάτι συγκεκριμένο έχετε στο μυαλό σας και έχετε βιώματα και τα λέτε αυτά -το κατανοώ- αλλά με το τρίτο μάτι του εξωτερικού παρατηρητή έχω να παρατηρήσω το εξής:Πολύ συχνά ακούω το "ψάχνω σχέση" και μου δίνει πάντοτε μα πάντοτε την αίσθηση ότι το άτομο που το λέει ψάχνει "να τακτοποιηθεί" κι ο υποψήφιος είναι κάπως σαν απορρυπαντικό στο ράφι. Ποιό έχει πιό δυνατούς πράσινους και κίτρινους κόκκους για να κάνει πιο καλή την μπουγάδα; Αυτός θα επιλεχθεί. Eίναι φοβερά απωθητικό για αυτόν που το ακούει αυτό το "ψάχνω σχέση" γιατί νιώθει αναλώσιμος. Νιώθει λιγότερο θεός. Λιγότερο ερωτεύσιμος. Σαν να μην ερωτεύεστε τον συγκεκριμένο άνθρωπο αλλά σαν να ήρθε να κουμπώσει σε μια ανάγκη που προυπήρχε ανεξαρτήτως ατόμου. Μήπως να το σκεφτείτε κι έτσι λίγο; Το λέω με όλο τον σεβασμό και με ενδυναίσθηση όσο μπορώ.