Τότε απλά εύχομαι κάποια στιγμή να βρεθεί κάποιος να με κάνει να πειστώ ότι πραγματικά δεν είμαι αυτό που νομίζω. Ίσως να μη έχω γνωρίσει ανθρώπους επιπέδου του δικού μου ώστε να καταφέρουν να μου που ε ψιτ εσύ κατέβα λίγο και κοίτα πιο σφαιρικά. Άλλωστε οι περισσότερες παρέες μου είναι μεγαλύτερων ηλικιών μιας και νιώθω ασυνεννοησία με τους συνομηλίκους μου. Τέλος πάντων σοραγια (ωραίο όνομα). Έχω την εξής απορία. Πως γίνεται δηλαδή να κουράζει το σωστό; όταν παίρνεις σωστές πράξεις και αποφάσεις σε οδηγούν σε ορθά αποτελέσματα. Για παράδειγμα. Αν ήμουν λίγο Yolo, λίγο απεριδκεπτος και δεν είχα με τη λογική μου ηθικη άρα αν ήμουν ένας άνθρωπος με λάθος αξίες κλπ θα έπαιρνα λάθος επιλογές άρα θα με οδηγούσαν στο να χωρίσω για έναν συγκεκριμένο λόγο. Πως λοιπόν γίνεται το σωστό να κουράζει τη σχέση; αν μέσω αυτού εξασφαλίζεις ότι όλη η πορεία της θα είναι ομαλή και όμορφη; :)