Εχω κανει μακροχρονιες σχεσεις, για την ακριβεια ολες οι σχεσεις που ειχα μεχρι τωρα ηταν μακροχρονιες. Κ ξερω πολυ καλα οτι ο ερωτας δεν κραταει για παντα. Δεν ειπα οτι χωριζω τις σχεσεις μου με το που φυγει ο ερωτας, μιλουσα για την αρχη της σχεσης κ ειπα οτι δεν μπορω να μπω σε μια σχεση, αν δεν νιωθω κατι εντονο. Απο κει κ περα εννοειται πως αν ειμαι με εναν ανθρωπο και με τον καιρο φυγει ο ερωτας, θα συνεχισω να ειμαι στη σχεση ΑΝ ΚΑΙ ΕΦΟΣΟΝ υπαρχουν αλλα στοιχεια που θα με κρατανε. Αν αρχισω να βλεπω οτι ο συντροφος μου εχει αρχισει να με βαριεται, με ζηλευει υπερβολικα, μου φερεται ασχημα, με προσβαλλει, με υποτιμα, δε με σεβεται κλπ, ε οχι συγγνωμη δεν θα μεινω. Κ ας εχω περασει μαζι του πολλα. Αν σε μια σχεση δεν υπαρχει σεβασμος αναμεσα στο ζευγαρι, για μενα δεν υπαρχει σχεση. Αυτες οι καταστασεις ειναι νοσηρες κ εγω προσωπικα δεν τις αντεχω. Οταν ενας ανθρωπος μενει σε μια σχεση, ενω παραδεχεται οτι δεν περναει καλα και οτι θελει να χωρισει, συγγνωμη, δεν μπορω να τον επαινεσω κιολας γι' αυτη την αποφαση του. Δεν μπορω να δεχτω οτι ενας ανθρωπος επιλεγει να μην ειναι ευτυχισμενος, ενω μπορει να κανει κατι για να αλλαξει μια κατασταση που δεν του αρεσει. Εννοειται πως ο καθενας κανει ο,τι γουσταρει, αλλα εχω και γω το δικαιωμα να μη συμφωνω με αυτον τον τροπο σκεψης καποιων ανθρωπων.