Φιλαράκο κράτα γερά... το έζησα πρόσφατα και ξέρω πολύ καλά πως είναι να το ζεις, καταλαβαίνω απόλυτα τις αγωνίες και τους φόβους σου, όμως να είσαι εκεί οι στιγμές είναι μεγάλες.Αχ!!!!!!! τι μου θύμισες... νύχτες ολόκληρες εκεί να τις κρατώ το χέρι χωρίς να καταλαβαίνει, χωρίς να μιλά, απλώς ένας μεγάλος και βαθύς ύπνος, και ήρθε εκείνη η στιγμή μετά από ενάμιση μήνα νοσηλείας που "έφυγε", ήμουν εκεί και δοξάζω το θεό που έφυγε στα χέρια μου ήρεμα γαλήνια.Ρε γαμώτο ποοοοοσο μου λείπει, έχουν περάσει κάποιοι μήνες από τότε και ακόμα η απουσία της είναι τεράστια.Φιλαράκο υπομονή και καλή δύναμη, ότι και αν συμβεί, θέλει κουράγιο και να ξέρεις ένα πράγμα θα ζει πάντα όσο ζεις εσύ, ποτέ μην το ξεχνάς αυτό.Κουράγιο φίλε μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!