Είναι διαπιστωμένο -και δεν δέχομαι καμμία αμφισβήτιση πέρι τούτου- ότι οι νέοι κυρίως άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτό το συγκεκριμένο φόρουμ αναζητούν ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ πρωτίστως. Θέλουν έναν άνθρωπο για όλα αυτά που έχουν μάθει ότι οφείλουν να θέλουν (και για συντροφικότητα οι πιο συνειδητοποιημένοι μεγαλύτεροι που ΟΚ είναι σεβαστό) και στο μυαλό τους όλο αυτό έχει λάβει μια ρομαντικά μυθολογική διάσταση. Ο ένας, το έτερο ήμισυ, οι ψυχές που "κουμπώνουν", η Διοτίμα, οι βόλτες στο ηλιοβασίλεμα, το υπερτέλειο σεξ που είναι έτσι επειδή υπάρχει χημεία μπλα μπλα μπλα.Καμμιά φορά το μάτι τους ξεφεύγει και λαχταρούν απεγνωσμένα κι ένα μεζεδάκι που ξεροσταλιάζουν γιατί το σώμα ευτυχώς δεν ψεύδεται κι ο εγκέφαλος κατακλύζεται από νευροδιαβιβαστές, αλλά αυτομαστιγώνονται κατόπιν με περισσό μένος ότι δεν είναι το κατάλληλο άτομο επειδή δεν ανταπέδωσε το δικό τους ενδιαφέρον και δόσιμο, μπλα μπλα μπλα. Το φόρουμ είναι γεμάτο από την απελπισία "εγώ πότε θα γίνω ζευγαρωμένος;" (κατά το "εγώ πότε θα γίνω μάνα;" της Παπαδοπούλου). Οι αριθμοί ομιλούν. Μια απλή αναζήτηση ή το τακτικό browsing αυτό δείχνει. ΜΟ-ΝΑ-ΞΙΑ. Μάκαρι να διάβαζα σονέτα του Σαίξπηρ αφιερωμένα στο αντικείμενο του έρωτα ΠΛΑΪ σε σχέδια πώς θα πετάξουν τα μάτια του αντικείμενου του πόθου τους στην ΙΔΙΑ εξομολόγηση. Αλλά δεν διαβάζω τέτοια. Γι'αυτό και δεν προκάμουν οι έρωτες. Γιατί στο βάθος βάθος δεν είναι έρωτες. Είναι μέγιστη κοινωνική επιταγή και οδυνηρή υπαρξιακή αγωνία. Αυτή είναι η άποψή μου διαμορφωμένη από τακτική ανάγνωση εδώ κι ενάμιση χρόνο.
