Κατ'αρχάς κουράγιο. Φάσεις έχει ο κύκλο της ζωής και περνάνε κι έρχονται καινούργιες. Για τις μεν φίλες το έχεις άριστα αντιληφθεί από μόνη σου. Ήθελαν να ξεκόψουν από το παρελθόν και σε πήρε η μπάλα. Συχνά δεν θέλουμε (θέλουν) να κρατάμε (κρατούν) επαφή με κάτι που μας (τους) θυμίζει μια κακή περίοδο. Θα μου πεις "κι ο άλλος που μας συμπαραστάθηκε τι φταίει?" Εμ δεν φταίει! Αλλά είναι και πολύ δύσκολο να συνεχίζεις με κάτι που σου θυμίζει αθέλητα μια οδυνηρή περίοδο. Για τους άντρες και την μη σχέση έχω να πω κάτι που έχω σχολιάσει και στο παρελθόν εδώ.Ο άντρας σήμερα έχει υπερπροσφορά γυναικών. Γυναικών πρόθυμων για όλα. Γιατί να περιπλέξει την ζωή του με μεγάλα λόγια κι υποσχέσεις αφού μπορεί να τα έχει χωρίς να πει την μαγική λέξη "σχέση"? Παλιά που δεν μπορούσε αναγκαζόταν να μπει στον ντουρβά και να πει κι ένα τραγούδι. Τώρα δεν είναι προαπαιτούμενο. Θα μου πεις πάλι (και με το δίκιο σου) "δηλαδή κακό ήταν που απελευθερώθηκαν οι γυναίκες και διεκδικούν το σεξ?" Κακό δεν είναι. Αντίθετα άριστο είναι. Αλλά δεν γίνεται να μπαίνεις σε αυτό το παιχνίδι με άγνοια κινδύνου. Πρέπει να μπορείς να πεις "ΟΚ αυτό είναι" και να μην έχεις προσδοκία/ελπίδα ότι θα γίνει κάτι άλλο χάρις στον χρόνο/αφοσίωση/δόσιμο/αποκλειστικότητα. Και γενικότερα έχω την άποψη ότι για να προτιμήσει κάποιος να κάνει μια σχέση πρέπει να προσφέρει μια γυναίκα κάτι που δεν βρίσκει κάπου αλλού. Αυτό το κάτι είναι βεβαίως διαφορετικό για κάθε άνθρωπο επειδή δεν έχουν όλοι πανομοιότυπες ανάγκες. Η "τέχνη" είναι λοιπόν να διαβάζεις τους ανθρώπους. Και το να απαντάς στις ανάγκες τους ίσως είναι μέρος της ευχαρίστησης της εμπλοκής. Δεν είναι συμβιβασμός όπως πολλοί κατηγορούν. Είναι ξεπέρασμα του Εγώ. Αυτό είναι το πανδύσκολο κι εκεί σκοντάφτουν πάρα πολλές ανθρώπινες διαδράσεις. Πάντως είναι οπωσδήποτε και θέμα ανθρώπων. Κάποιοι είναι πιο φιλικά προσκείμενοι στην δέσμευση από άλλους. Αλλά και πάλι πρέπει να έχουν κάποιον λόγο για να δεσμευτούν. Η προσφορά ερωτικής αποκλειστικότητας δεν επαρκεί.