Τι να σου πω...Εγώ στα 17 ήμουν πολύ παρορμητική. Τώρα πλέον κοντά στα 26, έχω γίνει ακόμα χειρότερα.Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι δεν επιλέγεις χαρακτήρα από μια σειρά χαρακτήρων που σου φέρνουν να διαλέξεις. Ο χαρακτήρας χτίζεται μόνος του καθαρά και μόνο από τις πράξεις, οπότε το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να επιλέγεις καθημερινά τις πράξεις σου.Το συναίσθημα μας επηρεάζει όλους μα όλους, ρεαλιστές και μη, ο εγκέφαλος είναι τόσο περίπλοκος όσο ο ίδιος δεν μπορεί να φανταστεί για τον εαυτό του. Η αντίληψη, επεξεργασία και διαχείριση του εκάστοτε συναισθήματος έχει να κάνει με το επίπεδο της συναισθηματικής νοημοσύνης του καθενός, τεράστιο κεφάλαιο αυτό το είδος νοημοσύνης, έχω κάνει και διπλωματική γι' αυτό το θέμα και ήταν και Αύγουστος και οι άλλοι έκαναν μπάνια, εκεί το έχασα το EQ μου, ικανότητα διαχείρισης θυμού 0.Αξιόλογο άτομο και επίτευξη ονείρων-στόχων είναι δύο έννοιες που δεν ταυτίζονται απαραίτητα. Φυσικά το να είναι κανείς αξιόλογος (αξιόπιστος, ειλικρινής, πεπαιδευμένος-όχι σώνει και ντε ακαδημαϊκά μορφωμένος-,υπεύθυνος και μπλα μπλα) τον υποστηρίζει ως έναν βαθμό πολύ θετικά. Όμως τα πράγματα είναι πολύ άγρια στην πραγματικότητα, και ο "αξιόλογος" δεν κερδίζει πάντα. Είναι πολύ σχετικό όλο αυτό. Για να πετύχει κανείς τους στόχους του (αναλόγως φυσικά και το τι στόχοι είναι ετούτοι), θέλει προσπάθεια ειλικρινή, πειθαρχία, τύχη ΚΑΙ συναίσθημα αλλά όχι ακραίο. Κάθετι που κάνουμε το θέλει το συναισθηματάκι του, δίνει την τελική τέλεια πινελιά. (Μίλησε η γκουρού της φιλοσοφίας, μην παραταχθείτε, δεν είναι απαραίτητο, προσκυνήστε μοναχά και ελάτε να σας κεράσω έναν φραπέ γλυκό με γάλα)