ισχύει ως ένα βαθμό, αν και όχι πάντα 100%. Πάντως συμφωνώ, συνήθως μας λείπει ο εαυτός μας και το συναίσθημά μας απέναντι σε κάποιον σε μια δεδομένη στιγμή/συνθήκη, και όχι τόσο το ίδιο το άτομο. Όντως συνήθως νοσταλγούμε στιγμές και όχι ανθρώπους, άλλωστε ποτέ κανένας άνθρωπος δεν είναι πλέον ίδιος με αυτόν που έχει μείνει στην ανάμνησή μας. Αναπολούμε τον (επίσης χαμένο) τότε εαυτό μας και ωραιοποιούμε (πάντα) το παρελθόν. Είναι στην ανθρώπινη φύση τελικά..
